Abel Tasman

Zaterdag 28 januari, zijn we met een boot van Abel Tasman Seashuttle vanaf het strand voor onze camping naar het Abel Tasman National Park gevaren. Eerst een stuk langs de kust om te genieten van het uitzicht vanaf de zee op het land zoals Abel Tasman dat heeft moeten zien.

Vervolgens een stukje teruggevaren waarna wij in Bark Bay werden afgezet. Het was de bedoeling dat wij vervolgens langs de kust ongeveer 11 kilometer terug zouden lopen en dan werden wij weer opgepikt in de bay van Anchorage. Het was geweldig mooi en zeker de moeite waard van het lopen. Aan het einde van de wandeling was er nog een stuk dat wij af konden snijden omdat het laag water was. In deze baai die door de eb was drooggevallen stonden markeringspunten zodat je naar het juiste punt van de drooggevallen baai kon lopen.

Na de wandeling nog een poosje op het strand gezeten voordat de boot kwam om ons terug te brengen naar ons eigenste strandje.

Plotseling algehele paniek op de boot. Wat een paar keer in de maand gebeurd, gebeurde nu ook 'DOLFIJNEN'. Een ieder was laaiend enthousiast met z'n fototoestel of fotocamera in de weer. Zaten mensen eerst stijf op het dek konden ze nu in een beweging overeind komen om van dit mooie natuurverschijnsel te kunnen genieten. Toegegeven het is een bijzonder gezicht om deze majestueuze beesten om en onder de boot te zien zwemmen en uit het water te zien springen. De kapitein van de boot was zo aardig om nog een extra rondje in de baai te varen zodat een ieder de foto kon maken die hij graag wilde.

Helaas aan alles komt een einde en moesten we dit mooie natuur verschijnsel verlaten, en keerden wij naar onze veilige thuishaven terug. We zijn allen lekker gekleurd, gedoucht, omdat de dames weigeren om vandaag voor ons mannen te koken. Het zal waarschijnlijk pizza of een andere maaltijd worden in de plaatselijk Taveerne die Kaiteriteri rijk is. Gisteren hebben de mannen al een kleine voorinspectie gedaan in de plaatselijke bar en de conclusie is dat het bier er goed is.

Annejadi

De overtocht

Welington-Picton-Kaiteriteri

Gistermorgen met een bloedgang door Wellington heen gereden ten einde te voorkomen dat we er toch te veel van zouden zien. Om 09.00 uur stonden wij al netjes in de rij om de boot op te rijden naar het Zuidereiland. Om 10.30 uur exact vertrok de boot naar Picton op het Zuidereiland. Na een tocht van 3.5 uur kwam Picton door de nevel in zicht. Het leek wel op The Lord of the Rings. Helaas onderweg naar Picton werd het zicht toch weer door nevel belemmerd. Zou onze grote vriend Abel Tasman toen hij met zijn boot in 1642 door de nauwe zeestraat van het Zuidereiland met het Noordereiland voer dit ook hebben meegemaakt. Zich verheugend op het vaste land te mogen en kunnen betreden het zicht worden ontnomen door nevel. Een geluk voor hem was dat er toen nog geen fototoestellen bestonden en zij zich druk maakten om mooie plaatjes voor het thuisfront te maken.

Maar eenmaal verder in de fjord komend werd het gelukkig beter. Vanaf de pont niet naar de camping van Picton gereden maar in gezamenlijk overleg gekozen voor een camping in Richmond. Vanmorgen naar de badplaats Kaiteriteri gereden. Werd er plotseling een vlag met de Rijnsburgse toren tevoorschijn getoverd en werd Kaiteriteri omgedoopt tot Rainsburg aan Zee. Was toch wel even een plechtig moment dat zelfs zover ging dat er een Kiwi even later kwam vragen waar de vlag voor diende die Dirk op het stand had geplaatst. Na enige uitleg vond de man het toch wel een leuk idee. Wacht maar tot de Katwijkse vlag op een nader te bepalen plaats word getoond. Nu jullie nog lekker in bed liggen genieten wij van een NZ Steinlagertje en de dames een wijntje uit het zoveelste 3 liter pak witte wijn, en maken wij ons druk over wat wij zo dadelijk zullen gaan eten. Het is tenslotte vrijdag en dan mag het begin van het weekeinde worden gevierd.

Spierpijn

Rotorua,

Nou mensen wat een daverend succes had moeten worden is dus geheel in het water gevallen. Wederom hebben wij de dag door mogen brengen met regen op het dak van de camper, het ritmisch heen bewegen van de ruitenwissers, het was een lust voor het oog. Maar de temperatuur was goed. In Rotorua toch nog even het Gouvernements gebouw met een bezoek vereerd, dit was wel is waar het restaurant maar dat deed er niet toe, het was er in ieder geval droog. Voor Rotorua nog wel even in de stromende regen een waterval bekeken, die in ieder geval van voldoende water was voorzien. De mannen waren in ieder geval op alles voorbereid en liepen met hun bad slippertjes. Goed he. Later ver namen wij dat alle bezienswaardigheden van Rotorua gesloten waren i.v.m. het bovenstaande. Er was een lichtpuntje in Rotorua dat wij hebben meegemaakt. We hebben de geur van zwavel mogen ruiken. (rotte eieren)

Toen maar doorgereden naar Lake Taupo, een ( 1) van de mooiste meren van Nieuw Zeeland. Als het niet geregend had dan hadden we waarschijnlijk een heel mooie boottocht kunnen maken en van ver gezichten kunnen genieten. Helaas!!!!! In Taupo de nacht doorgebracht op wederom een mooie Top 10 camping. Dirk en Jaap hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om in de regen lekker te gaan zwemmen in een tot 37 graden verwarmd buitenbad. De dames vonden dit te nat. Daarna hebben we gebruik gemaakt van de familie keuken van de camping en heerlijk gegeten.

Tongariro Crossing

Vandaag richting Tongariro gereden, en jawel halver wege de dag vonden ze het wel genoeg boven in en werd de stop er in gedaan. Het was droog. Vanmiddag een voorproefje van de wandeltocht der tochten in Nieuw Zeeland gedaan. We zijn een loop (lees loep) van 2 uur gemaakt naar (wil je het echt weten lees dan verder) jawel een echte grote waterval. Was echt mooi om te zien.

Morgen ochtend om 08.00 uur plaatselijke tijd worden we opgehaald en naar het startpunt van Tongariro gebracht. Dit wordt 19.4 km en is ongeveer 7 tot 8 uur lopen, inclusief foto momenten natuurlijk. Hoe dit is verlopen zetten we er morgen nog even bij. We trakteren jullie wederom op wat fotootjes als wij Wi-Fi kunnen krijgen.

Vanmorgen om 06.30 uur ging het wekkertje, ff lekker ontbeten en om 08.00 uur werden wij met een lokaal busje naar de vertrekplaats van de Tongariro Crossing gebracht. Om 08.30 op 1120 meter gestart met lopen en uiteindelijk werd het hoogste punt van 1900 meter bereikt. Was de tocht zwaar: jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Zeer zwaar, laat je door de buitenwereld vooral niet vertellen dat het wel mee valt want er waren genoeg mensen die er niet aan begonnen waren als ze dit van te voren hadden geweten. Wij niet want wij zijn tenslotte Kattukse/Rainsburgers. Na ongeveer 90 minuten klimmen zaten we op 1400 meter, daarna nog ff een klimmetje en toen zaten we op de top, dus 1900 meter. Stukje vlak van 30 minuten toen zaten we bij een groen/blauw meer. Na dit meer begon er een afdaling van ongeveer 3.5 uur. En de afdaling begon met een brok ellende dat wil je niet weten zo steil, je gleed eigenlijk meer naar beneden. Na dit punt moesten we af en toe nog een stukje klimmen maar het was overwegend dalen. We waren uiteindelijk om 16.30 uur bij het ophaal punt. Maar eerlijk is eerlijk het was de moeite waard om de totale afstand van 19.4 kilometer te lopen. Schitterende wisselingen van het weer zo had je adembenemende uitzichten en zo zat je in de wolken. Mooie foto's onderweg gemaakt maar nu zitten we lekker bij te komen met een lekker TUI biertje en voor de dames een glaasje wijn.

Het belangrijkste wat we echter nog niet hebben verteld is dat het vandaag de gehele dag is droog gebleven, voor het stof was het misschien beter geweest als er een buitje was gevallen. (hahaha)

Vandaag zijn we in Wellington gearriveerd na een lange zit van 335 kilometer. We hebben getracht om vandaag nog over te varen maar dat zou vanavond om 20.30 uur worden. We hebben gekozen om morgenochtend over te varen om 10.30 uur. Het is 3.5 uur varen en met een beetje geluk hebben we een mooi uitzicht. Hoe dit verlopen is lezen jullie de volgende keer. Op naar het Zuidereiland!!!!

Annejadi

Hot water Beach

Vandaag, de 20^e januari, gereden vanaf Ramarama naar de plaats Coromandel. Deze plaats ligt behoorlijk in het noorden van het Noordereiland en is erg toeristisch.

De weg er naartoe was fantastisch, mooie vergezichten en het betrof hier een echte kustweg. Mooie baaien met bootjes en verspreid liggende eilandjes. Hier en daar even gestopt voor een fotootje en de voetjes even in het water. In Coromandel ff lekker een terrasje gepikt en vervolgens een camping gezocht. Daar vandaan hebben jullie ook het vorige verhaaltje gekregen. Om 16.30 uur met een treintje meegegaan de berg op. Het smalspoor rails van deze trein is aangelegd door Barry Brickell. Hij is in 1961 vanuit Auckland naar Coromandel gekomen om zijn brood als pottenbakker te gaan verdienen. Zijn klei haalde hij vanaf de berg die hij voor 8000 nz dollars had gekocht. Op een gegeven moment was hij het sjouwen zat en is hij de spoorbaan aan gaan leggen. Elke dollar die hij verdiende stak hij in de spoorbaan. Na enkele jaren kreeg hij van zijn bankdirecteur te horen dat er afbetaald moest worden. Samen met de bankdirecteur heeft hij toen besloten om het smalspoor te gaan exploiteren. Het spoor is nu 2.9 km lang en gaat door een stuk rain forest, waar je van alles tegen komt wat NZ aan fauna rijk is. De man die met de aanleg begonnen is leeft nu in een klein kamertje bij het stationnetje. De man is 75 jaar oud, bakt nog steeds potten en steekt nog steeds elke verdiende NZ dollar in zijn levenswerk ofschoon er nu 20 man in dienst zijn. Hij heeft al aangegeven dat hij zijn levenswerk zal schenken aan de Nieuw Zeelandse bevolking.

Vandaag vertrokken uit Coromandel en vertrokken in de richting Rotorua. Onderweg 'Hot water Beach' bezocht. Als het eb is kan je een kuil graven en dan komt er warm water naar boven borrelen, wordt het je te warm dan laat je een golf water in je kuil lopen en zo krijg je weer een lekkere temperatuur. Was een hele belevenis om de mensen gewapend met scheppen het strand op te zien gaan, vervolgens te zien beginnen met het graven van een kuil en er dan in te gaan liggen. Vergis je echter niet want in sommige van die kuilen kwam er geen warm water maar kokend water omhoog. Zowel Dirk als ik moesten op een zeker moment een sprintje naar de zee trekken omdat wij onze hoefjes hadden verbrand. De dames verplaatsten zich van de ene naar de andere kuil om een vergelijkend onderzoek te doen voor wat betreft de verschillende temperaturen. Nergens werden zoals in Katwijk weleens gebeurd kuilen geclaimd, hoe klein ook je was overal welkom. Dat het niet geheel ongevaarlijk is blijkt uit het feit dat er pas geleden een kind lelijk verbrand is.

Vanuit Hot water Beach zijn we nu op weg na Papamoa waar wij weer en camping zullen zoeken, en als er Wifi is gaan we dit stukje en hopelijk wat fotootjes plaatsen.

Mocht je je afvragen of je niet wat lang in de auto zit dan is het antwoord: ja. Helaas moet je toch wel wat kilometertjes afleggen. Verder worden we de gehele week al getrakteerd op regen. De temperatuur is goed maar het wil, op een dag na, maar niet droog worden. Zijn er landen, continenten waar je kaarsrechte wegen hebt , en waar je urenlang je cruise control aan kan zetten nou dat gaat hier dus bijna niet, voor je het weet zit je weer in een bochtig circuit en kan je niet echt het gas erop houden. Maar we klagen niet want straks is het weer wijn en bier tijd als jullie uit bed komen .

Coromandel

Werden we vandaag, woensdag de 19^e, wakker met een zonnetje op ons verrijdbare huis in het plaatsje Paihai. Dit was de eerste Top 10 camping. Voor 40 NZ dollar wordt je lid van deze organisatie en dat levert je kortingen op, op deze campings, en 10 procent bij de oversteek naar het Zuidereiland en dat is al voldoende om de kosten van de kaart eruit te halen. Na lekker ontbeten te hebben begon de reis naar de eindbestemming van de dag Kaihu

Onderweg de mooiste vergezichten gezien. Het is niet altijd even prettig om achter in de camper te moeten zitten en zeker niet als je een bochtige weg hebt en die zijn er.

De eerste stop voor een bakje vond plaats in het kleine badplaatsje Opononi. Dit plaatsje is in de jaren 50tig wereldberoemd geworden omdat er een dolfijn was die zonder getraind te zijn vriendschap sloot met de badgasten. Toen de overheid eindelijk doorhad wat dit voor landsbekendheid kon brengen en zij de dolfijn gingen beschermen werd de dolfijn dood op de rotsen gevonden.

Vlak na Opononi werd er zoals zo vaak onderweg een Scenic place aangegeven, dus ff kijken. Nou het was zeker de moeite waard. De Pacific Ocean aan de ene kant en dan een baai aan de andere kant. Jaap en de dames de ene kant op voor mooie plaatjes en Dirk natuurlijk een ander paadje in en even later zagen we hem ver beneden ons op het strand lopen, helaas voor Dirk geen wrak stukken, of schatkisten.

Na enige tijd verder getrokken richting Waipone Kauri Forest, met de wereldberoemde Tane Mahuta 'De God van het woud'. Alleen al het rijden door het woud is al een belevenis. Helaas dus ook erg bochtig. Tane Mahuta heeft een omtrek van 14 meter en is in totaal hoger dan 50 meter. De boom wordt geschat dat deze 2000 jaar oud is, helaas begint de boom van binnenuit ouderdoms verschijnselen te vertonen, in ieder geval indrukwekkend om te zien. Eerst nog ff een bakkie patat gegeten in de plaatselijke snackbar waar de blauwe dampen uit de oven kwamen toen de diepvriespatat erin werd gedaan. Maar eerlijk is eerlijk de patat was goed.

Volgende stop 'Kaihu' werd meteen de eindbestemming van de dag. We maken gebruik van top 10 campings. Dit zijn betaalbare camping met goede faciliteiten, zoals een gezamenlijke keuken waar je lekker je potje kan koken, zodat je geen kookgeurtjes in je camper heb, en het is goed voor de contacten met de locals. Het is echter wel van belang dat je boodschappen doet. Als je zoals wij dit vergeten hadden dan moet je maar wat in elkaar flansen, maar de dames hadden toch kans gezien om met de nodige ingrediënten iets lekker s op tafel te zetten.

Wat ons tot nu toe erg is opgevallen is de vriendelijkheid van de mensen. Zo werden we vandaag ook heel vriendelijk ontvangen op de camping in Kaihu. Na duidelijk gemaakt te hebben dat wij helemaal uit Holland waren gekomen om op het mooiste plekje van de camping te komen staan kregen we ook een heel mooi plekje. Uitzicht over een mooi grasveld met op de achtergrond een berg dicht begroeid met bomen. Idyllisch stroomt er een riviertje lang de camping met daarin forellen, helaas onbereikbaar voor hen die geen boodschappen hadden gedaan. Met een biertje en een wijntje van de late middag zon genoten.

Zij die wel eens iets over Nieuw Zeeland gelezen of gehoord hebben, hebben vast wel eens de kreet Sandflies gehoord. Wij maar denken dat deze beestjes alleen maar voorkomen op het Zuidereiland. Nou niets is minder waar wij werden heel gastvrij, ook door deze vliegjes, op de camping ontvangen. Als je eenmaal een gevoel van jeuk krijgt en je kijkt op je benen dan ben je dus al te laat met smeren en geniet je nog uren na van de kleine beetjes. Wij waren deze vorm van gastvrijheid dan ook snel zat. Maar we klagen niet want het was er prachtig en we hebben tot in de late avonduren, 22.00 uur gingen we plat, genoten van het uitzicht en van de vrijheid.

Morgen gaan we retour richting Auckland en van daaruit naar Coromandel.

Vandaag, 20 januari veel in de auto gezeten en enkele 100den kilometers afgelegd. Veel gezien onderweg en genoten van de vele vergezichten. Het leek af en toe wel op Tele Tubbie land. Mooi glooiend en fascinerend om te zien. Kan het nog mooier worden????? Helaas hebben we nu toch ook mee moeten maken dat de camping vol was en moesten noodgedwongen nog verder rijden. Uiteindelijk beland in het dorpje Ramarama of all places. Een motorhome camp waar mensen ook het gehele jaar wonen. Vooroordelen is niet onze stijl maar er woonde nou niet het Crème de la Crème van de NZ bevolking. Vanmorgen dan ook snel vertrokken nadat wij hadden gecheckte of de camper niet op kistjes stond. De belevenissen van vandaag volgen als wij weer Wifi hebben.

De kop is eraf

Nadat we Auckland hebben verlaten, en onze camper hebben opgehaald, moesten we LINKS gaan rijden!

Na hier en daar een stoeprandje te hebben genomen zijn we aan de goede(linker) kant gaan rijden.

Wat toch gauw gewend was.

Op naar de Bay of Islands ( noorden).

De eerste camping was in Kerikeri, een prachtige camping met veel backpackers.

Helaas is het weer niet om naar huis te schrijven ( wat we toch doen), een of andere uitloper van een tropische storm.

Vandaag zijn we naar Waitangi geweest, naar een soort openluchtmuseum waar het verdrag van Waitangi 6 februari 1840 is gesloten. Zo, hebben jullie ook wat geleerd.

Met prachtige uitzichten op de baaien.

Elke dag is weer een nieuw avontuur!.

Ackland Nieuw Zeeland

Vrienden,

Hier het eeerte stuk vanuit de andere kant van de wereld.

Na een heeeeel lange reis, ongeveer 30 uur zitten eindelijk aangekomen in Nieuw Zeeland.

Voordat je dan nog eens in je hotel bent dan is het al te laat om nog ff de stad in te gaan. heerlijk geslapen en na een stevig ontbijt de stad in.

Als eerste de Sky Tower ingeweest. Hoogte 325 meter. Nou en dat is hoog. Zijn er ook nog van de dwazen die dan aan een touw naar beneden gaan. Nou wij zaten veilig binnen.

Daarna het Aucland museum bezocht. Is altijd wel goed om een stukje cultuur op te snuiven.

Vandaag gaan we de camper ophalen en dan gaat de tocht beginnen.

Oja Dirk heeft weer een deel van de reis bij elkaar gevonden. Altijd goed.

Volgende verhaal is met foto's.

Dirk en Annelies en Jaap en Neeltje.

Voorpret

Twee jaar geleden begonnen met het idee om naar Nieuw Zeeland te gaan. Wat toen nog erg ver weg leek komt nu wel heel dichtbij. Nog 12 dagen en dan reizen we af naar de andere kant van de wereld.

Hebben we er zin in? Nou reken maar we tellen de laatste dag af.

14 januari 2011 om 10.40 uur vertrekken wij met Dirk en Annelies naar Auckland.

Wij hopen dat jullie ons gaan volgen en wij reacties graag tegemoet.

Neeltje en Jaap samen met Dirk en Annelies